Fullabilities

OCD zdiagnozowano u mnie w 2013 roku, gdy miałam 14 lat. Uczęszczałam wtedy do pierwszej klasy gimnazjum w szkole z internatem. Nie mieszkałam już w domu z rodzicami, i jak najbardziej chciałam to przed nimi ukryć. Gdy byłam w 3 klasie gimnazjum, moje OCD mnie obezwładniało i zajmowało każdą minutę każdego dnia. Po tym jak zostałam wysłana do domu na „urlop” medyczny, zostałam zmuszona do rozmowy o mojej chorobie z rodzicami. Powód dla którego nie chciałam powiedzieć o tym moim rodzicom był taki, że czułam się zawstydzona i zażenowana moją niepełnosprawnością. Zajęło mi to lata, ale teraz akceptuję moją chorobę i doceniam wyzwania, ale też i determinację jaką dostałam. Nie powiedziałabym, że jestem „wdzięczna” za OCD, ale doceniam wszystkie przyjaźnie i znajomości, które nawiązałam podczas choroby, ponieważ to pozwoliło mi się rozwinąć. Mimo że pierwszy raz zostałam zdiagnozowana w 2013r., doświadczyłam obsesyjnych i nałogowych zachowań już jak miałam 5 albo 6 lat. Kiedy byłam mała, mi...

I was first diagnosed with OCD in 2013 when I was 14 years old. At the time I was a freshman at a boarding high school. No longer living at home, I initially decided to keep my diagnosis a secret from my parents. However, by the time i was a junior in high school my OCD was incapacitating and took up almost every minute of every day. After being sent home on a medical leave of absence, I was forced to include my parents in the conversation and to accept help. The reason I initially didn’t want to tell my parents was because I was deeply ashamed and embarrassed by my disability. It has taken years, but I now embrace my OCD and recognise both the challenges and strengths it has given me. I wouldn’t go as far as to say that i am “thankful” for my OCD but i do appreciate all of the friendships and connections it has given me and the ways it has helped me to grow as a person. Despite being first diagnosed in 2013, I experienced both obsessions and compulsions beginning at the age of 5 or 6....